1.   lever zn. 'grootste lichaamsklier (hepar)'
categorie:
erfwoord
Mnl. leuere 'lichaamsklier' [1240; Bern.], herte, leuere, ende galle 'hart, lever en gal' [1285; CG II].
Mnd. lever; ohd. lebra (nhd. Leber); ofri. livere (maar nfri. lever < nnl.); oe. lifere (ne. liver); on. lifr (nzw. lever); < pgm. *lib(a)rō-.
Verdere herkomst onzeker, maar wrsch. is de oorspr. betekenis 'het vette'; het woord zou dan verwant zijn met Grieks liparós 'vet, gezalfd, glanzend', bij lípos 'lichaamsvet', zie verder blijven.
Het algemeen Indo-Europese woord voor 'lever' was pie. *iekw-rt (genitief *iekw-nes), waaruit: Grieks hḗpar; Latijn iecur (genitief iecinoris); Sanskrit yákṛt (genitief yaknás); Avestisch yākarə of yakarə (Perzisch jigar); Litouws dial. jēknos; Oudkerkslavisch ikra 'hom, kuit' (Russisch ikrá 'kaviaar'); Armeens leard (< *jeard). In het Germaans is mogelijk eenzelfde soort proces opgetreden als bijv. in de Romaanse talen, die het Indo-Europese woord evenmin bewaard hebben: Frans foie, Catalaans fetge enz. 'lever' gaan terug op het tweede lid van Laatlatijn iecur ficatum 'ganzenlever', letterlijk 'lever van vijgen', ofwel 'lever van een met vijgen gevoed dier'.
Fries: lever (< nnl.)


  naar boven