1.   deur zn. 'beweegbare toegang tot huis, kamer etc.'
categorie:
erfwoord
Onl. duri (mv.) 'deuren' [10e eeuw; W.Ps.]; mnl. dore, duere 'deur' [1284; CG I, 831], dure; vnnl. deur.
Een erfwoord dat in het Germaans en ook in andere Indo-Europese talen voorkomt in de dualisvorm, als aanduiding van twee deurhelften.
Os. duru; ohd. turi (mv.) (nhd. Tür (ev.)); oe. duru (ne. door (ev.)), ofri. dure, dore (nfri. doarI (ev.)); on. dyrr (mv.) (nzw. dörr (ev.)); got. *dauro (alleen als accusatief mv. daurons); < pgm. *duri- 'deur', eigenlijk een dualisvorm.
Verwant met Latijn forēs (mv.) 'deur'; Grieks thúra 'id.'; Sanskrit dvā́rah 'deur, poort', Avestisch dvarem 'poort, hof'; Oudkerkslavisch dvĭri (dualis) 'deur' (Russisch dveri, Tsjechisch dveře), dvorŭ 'erf'; Litouws dùrys (mv.) 'deur', dvāras 'erf'; Armeens durn 'deur, hof'; Albanees derë 'deur' < pie. *dhur- 'deur' (IEW 278-79).
De -eu- van deur is ontstaan door umlaut van korte klinker in open lettergreep.


  naar boven