1.   vrucht zn. 'ooft; ongeboren jong'
categorie:
leenwoord
Onl. fruht 'vrucht' [10e eeuw; W.Ps.]; mnl. frucht '(boom)vrucht' [1240; Bern.], vrucht in Nemmermeer come vrucht vte di 'moge je (een vijgenboom) nooit meer vrucht dragen' [1285; VMNW], met hare vrucht 'met haar ongeboren kind' [1285; VMNW].
Vroeg, onder invloed van de Romeinse tuinbouw, ontleend aan Latijn frūctus 'opbrengst, vrucht', zie fruit.
Ook vroeg ontleend zijn: os. fruht (mnd. vrucht); ohd. fruht (nhd. Frucht); ofri. frucht (nfri. frucht).
vruchtbaar bn. 'veel voortbrengend; in staat nakomelingen voort te brengen'. Mnl. mine bloeme siin vruchtbaer der goeder roken ende der eersamicheit 'de voortbrengselen van mijn bloei zijn een goede geur en eerzaamheid' [1348; MNW-P], vrochtbaer olive 'vruchtbare olijfboom' [1340-60; MNW-P]. Afleiding van vrucht met het achtervoegsel -baar, dat hier 'dragend' betekent.
Fries: fruchtfruchtber


  naar boven