|
1.  |
tikken ww. 'zwak een kort geluid geven' Vnnl. De Malefiten tickten int water 'de stormvogels tikten het water aan' [1622; iWNT]; nnl. tikken 'licht (aan)stoten, zacht slaan' [1710; iWNT]. Wrsch. een klanknabootsend woord. Nnd. ticken (vandaar nhd. ticken 'tikken van klok'); ohd. zechōn 'kloppen' (mhd. zecken, zicken 'stoten, duwen, plagen'); ne. tick; nno. tikka, nzw. ticka. ◆ tik zn. 'zacht geluid; zachte klap'. Vnnl. Tik 'aanraking, stootje' [1669; iWNT]. Afleiding van tikken. Fries: tikje ◆ tik
|
naar boven
|