1.   aan vz., bw., voorv.
categorie:
erfwoord
Onl. ana- (in samenstellingen), an (vz.) 'in, aan' [10e eeuw; W.Ps.]; mnl. ane (met verlenging in open lettergreep) [ca. 1227-32; CG I, 9], aen [1254; CG I, 64].
Os. an(a); ohd. an(a) (nhd. an); ofri. on, an (nfri. oan); oe. on, an (ne. on); on. á; got. ana; < pgm. *ana.
Verwant met Latijn an- (voorv.); Grieks aná 'omhoog; opnieuw, terug' (zie anachronisme); Avestisch ana; Oudiers an- (voorv.); bij de wortel pie. *h2en-. Met ander vocalisme: Sanskrit ánu 'langs'; Avestisch anu; met nultrap: Oudkerkslavisch na 'op, aan'; Oudpruisisch no, na 'op, volgens'; Litouws nuõ; bij de wortel pie. *nō-.
Fries: oan


  naar boven