1. |
duchtig bn. 'flink, behoorlijk' categorie: geleed woord Mnl. duchteg 'deugdelijk, flink' [1300-25; MNW-R], duchtich 'id.' [1340-60; MNW-R]; vnnl. duchtich 'krachtig, sterk' [1548; WNT verschimmeld], vnnl/nnl. duchtig (bw.) 'danig, flink' [16e/17e eeuw; WNT venditie]. Afleiding van het werkwoord deugen. Mnd. düchtich 'flink', ohd. tüchtic 'id.' (nhd. tüchtig), oe. dyhtig, dohtig (ne. doughty 'flink'). In het Middelnederlands is duchtich alleen bn. 'wat/wie deugt in zijn soort, flink'; vanaf vnnl. wordt het woord voornamelijk als bijwoord gebruikt, 'op flinke wijze, in hoge mate'.
|