1.   naam zn. 'woord ter aanduiding van een specifieke persoon of zaak'
categorie:
erfwoord
Onl. namo 'naam' in si namo sin geuuigit an uueroldi 'zijn naam zij gezegend in eeuwigheid' [10e eeuw; W.Ps.]; mnl. name, ook 'roem, reputatie' in uan bosen name 'met een slechte reputatie' [1240; Bern.], in godes name 'in naam van God' [1265-70; CG II], mijn name was geuestt 'mijn roem was gevestigd' [1265-70; CG II], met namen 'uitdrukkelijk' [1290; CG I], naem [1276-1300; VMNW].
Os. namo (mnd. name); ohd. namo (nhd. Name); ofri. nama (nfri. namme); oe. nama, noma (ne. name); on. nafn (nzw. namn, nde. navn); got. namo; alle 'naam', < pgm. *nama-.
Verwant met: Latijn nōmen; Grieks ónoma, Dorisch ónuma (waarbij nnl. -oniem zoals in anoniem, homoniem, synoniem); Sanskrit nā́man-; Oudpruisisch emnes; Oudkerkslavisch imę (Russisch ímja); Oudiers ainm; Armeens anun; Hittitisch lāman; Tochaars A/B ñem/ñom; < pie. *h3néh3-mn, genitief h3nh3-mén-s (IEW 321). Zie ook noemen.
Literatuur: R.S.P. Beekes (1989), 'The PIE words for "name" and "me"', in: Die Sprache 33, 1-12, hier 1-6
Fries: namme


  naar boven