1.   schurft zn. 'huidziekte (scabies)'
Mnl. sc(h)orf 'schurft', eerst als schoref [1240; Bern.], in essche blade met aisine ghestampet dat es medicine jeghen scorf 'fijngestampte essenbladeren met azijn, dat is een medicijn tegen schurft' [1287; VMNW], schorft 'id.' [1477; Teuth.]; vnnl. schurft, schorft 'id.' [1599; Kil.].
Nevenvorm van ouder schorft, gevormd met paragogische t zoals in burcht, bij mnl. sc(h)orf 'schurft'.
Mnd. schorf; ohd. scorf (nhd. Schorf); oe. sceorf, scurf (ne. scurf met /sk/ wrsch. onder Scandinavische invloed); nzw. skorv, nde. skurv; < pgm. *skurfa-. Ablautend zn. bij het sterke werkwoord *skerfan- dat alleen is overgeleverd als oe. sceorfan 'afknagen, bijten', zie scherf.
Fries: skurf (bn.) 'misdadig; met een slecht geweten; haveloos; beschadigd'


  naar boven