1. |
arrogant bn. 'aanmatigend, verwaand' categorie: leenwoord Vnnl. arrogant "vermeten oft stout, Metaph. hoouerdich" ('verwaand, trots, hoovaardig') [1553; Werve]. Ontleend aan Frans arrogant [13e eeuw; Rey] < Latijn arrogāns 'aanmatigend, veeleisend, trots', teg.deelw. van arrogāre 'erbij vragen, zich aanmatigen', gevormd uit ad- en het werkwoord rogāre 'vragen', verwant met recht 2 'gerechtigheid'. ◆ arrogantie zn. 'aanmatiging, verwaandheid, trots'. Mnl. arrogancien (mv.) 'id.' [1400-20; MNW-R]. Al dan niet via Frans arrogance [1170] ontleend aan Latijn arrogantia, afleiding van arrogāns. Fries: arrogant
|