1.   glorie zn. 'glansrijke roem'
categorie:
leenwoord, etymologie in brontaal onbekend
Mnl. sunder glorie 'zonder roem, eerloos' [1240; Bern.], glorie 'roem, eer' in werelec glorie prijs ende ere 'wereldlijke roem, lof en eer' [1276-1300; CG II, Kerst.], 'lof, eer, prijs' in glorie si Gode in sinen hogsten trone ende in ertrike si vrede 'ere zij god op de hoogste troon en vrede op aarde' [1291-1300; VMNW], ook 'pracht, luister' in Salamon in alle sire glorien 'Salomo in al zijn glorie' [1291-1300; VMNW]; nnl. ook in de vaste verbinding in volle glorie 'in alle luister' [1832; WNT].
Een vroege ontlening aan Latijn glōria 'roem, glans', van onbekende verdere herkomst.
glorieus bn. 'roemrijk, schitterend'. Mnl. glorioos, glorieus 'id.' in die glorieuse majesteit der helegher drievoudicheit 'de schitterende majesteit van de heilige drievuldigheid' [ca. 1410; MNW]. Ontleend, met invloed van Frans glorieux, aan Latijn glōriōsus 'roemrijk, heerlijk', afleiding van glōria. ◆ gloria zn. 'glorie'. Mnl. als persoonsnaam: Gloria de Audenhove [1272; CG I, 238]; nnl. wel gebruikt in de betekenis 'aureool, mandorla (langwerpig aureool)', bijv. in "Die gele kring neef?" "Uil! 't is de gloria of auréole" [1858; WNT Supp. aureool], een amandelvormig lichtvlak, de "mandorla" (gloria) [1908; WNT troon], ook in het bekend verjaardagsliedje lang zal hij leven in de gloria 'lang moge hij leven, met glorie' [1912; WNT lang I]. Ontleend aan Latijn glōria.


  naar boven