|
1. |
glorie zn. 'glansrijke roem' categorie: leenwoord, etymologie in brontaal onbekend Mnl. sunder glorie 'zonder roem, eerloos' [1240; Bern.], glorie 'roem, eer' in werelec glorie prijs ende ere 'wereldlijke roem, lof en eer' [1276-1300; CG II, Kerst.], 'lof, eer, prijs' in glorie si Gode in sinen hogsten trone ende in ertrike si vrede 'ere zij god op de hoogste troon en vrede op aarde' [1291-1300; VMNW], ook 'pracht, luister' in Salamon in alle sire glorien 'Salomo in al zijn glorie' [1291-1300; VMNW]; nnl. ook in de vaste verbinding in volle glorie 'in alle luister' [1832; WNT]. Een vroege ontlening aan Latijn glōria 'roem, glans', van onbekende verdere herkomst. ◆ glorieus bn. 'roemrijk, schitterend'. Mnl. glorioos, glorieus 'id.' in die glorieuse majesteit der helegher drievoudicheit 'de schitterende majesteit van de heilige drievuldigheid' [ca. 1410; MNW]. Ontleend, met invloed van Frans glorieux, aan Latijn glōriōsus 'roemrijk, heerlijk', afleiding van glōria. ◆ gloria zn. 'glorie'. Mnl. als persoonsnaam: Gloria de Audenhove [1272; CG I, 238]; nnl. wel gebruikt in de betekenis 'aureool, mandorla (langwerpig aureool)', bijv. in "Die gele kring neef?" "Uil! 't is de gloria of auréole" [1858; WNT Supp. aureool], een amandelvormig lichtvlak, de "mandorla" (gloria) [1908; WNT troon], ook in het bekend verjaardagsliedje lang zal hij leven in de gloria 'lang moge hij leven, met glorie' [1912; WNT lang I]. Ontleend aan Latijn glōria.
|
naar boven
|