1.   tuin zn. 'gaarde'
Onl. tūn 'omheining' in tuni far uurpana 'omvergeworpen omheiningen' [10e eeuw; W.Ps]; mnl. tun 'omheining, afscheiding' [1240; Bern.], 'omheinde ruimte, werf, gaarde' in den tuun ..., daer men die engienen in tymmerde 'de omheining, waarbinnen men de werktuigen bouwde' [1345; MNW], den tuyn bemuren 'de tuin ommuren' [1470-90; MNW-R].
Os. tūn 'omheining' (mnd. tūn); ohd. zūn 'id.' (nhd. Zaun); oe. tūn 'id.; omheinde ruimte' (ne. town 'stad'); ofri. tūn 'omheining; hoeve' (nfri. tún); on. tún 'omheinde weide bij huis; erf' (nno. tun); < pgm. *tūna- 'omheining, omheinde ruimte'.
Wrsch. verwant met: Gallisch dūnon 'versterking, versterkte stad' (in plaatsnamen), Oudiers dūn 'burcht, versterkte stad', Welsh din 'burcht', zie ook duin. Verdere herkomst onzeker.
Fries: tún


  naar boven