1.   stabiel bn. 'standvastig, duurzaam, niet labiel'
Nnl. Stabijl ... ghestadich, bestandich oft vast [1553; Van den Werve], stabiel 'vast staande' in stabile vrede [1619; De Jonge IV, 185], 'bestendig' [1864; Calisch].
Ontleend aan Latijn stabilis 'id.', afleiding van stāre 'staan', dat verwant is met staan.
Fries: stabyl


  naar boven