1.   tong zn. 'orgaan in de mond; platvis (Solea solea)'
Onl. tunga 'tong (lichaamsdeel)' in mendida undir tungon minro 'ik jubelde met mijn tong' [10e eeuw; W.Ps.]; mnl. tunge 'tong (lichaamsdeel)' [1240; Bern.], dietsche tonghe 'volkstaal' [1265-70; VMNW], tong 'tong (lichaamsdeel)' [1332; MNW-P], 'vissoort' in schollen, hieken, botten ende tonghen [15e eeuw; MNW].
Os. tunga (mnd. tunge, tonge); ohd. zunga (nhd. Zunge); ofri. tunge (nfri. tonge); oe. tunge (ne. tongue); on. tunga (nzw. tunga); got. tuggō; < pgm. *tungō- 'tong'.
Verwant met: Vroeglatijn dingua (waaruit klassiek Latijn lingua onder invloed van linguere 'likken'); Sanskrit jihvā́-; Avestisch hizū-; Oudpruisisch insuwis, Litouws liežùvis (onder invloed van liẽžti 'likken'); Oudkerkslavisch językŭ, ook 'taal' (Russisch jazýk); Oudiers tengae; Armeens lezu; Tochaars B kantwo (met metathese); alle 'tong', < pie. *dnǵh-uh2- (IEW 223).
De vis heet wrsch. zo vanwege de overeenkomst van zijn vorm met die van het orgaan in de mond.
Fries: tonge


  naar boven