1.   recht 2 zn. 'gerechtigheid; rechtspraak, judicatuur'
categorie:
erfwoord
Onl. reht 'gerechtigheid, rechtmatigheid' in thu irduomis folc an rehti 'jij oordeelt de volkeren in rechtmatigheid' [10e eeuw; W.Ps.], mit rechte 'terecht' [ca. 1100; Will.]; mnl. recht 'rechtvaardigheid; wettelijk recht, rechtsgewoonten, -bevoegdheid, -uitoefening enz.' in men mah hem bi rehte dehant afslaen 'men mag hem overeenkomstig de regels van de wet de hand afhakken' [1237; VMNW], dat si sullen staen terechte 'opdat ze voor het gerecht zullen komen' [1237; VMNW], dat si recht doen den portren 'dat zij rechtspreken over de burgers' [1254; VMNW].
In het West-Germaans voorkomende substantivering van het bn. recht 1 in de betekenissen 'rechtvaardig, wettig'.
Os. reht (mnd. recht); ohd. reht (nhd. recht); ofri. riucht, riocht (nfri. rjocht, rjucht); oe. riht (ne. right); < pgm. *rehta-. Daarnaast on. réttr (nzw. rätt) < pgm. *rehtu-.
Fries: rjocht, rjucht


  naar boven