1.   braaf bn. 'deugdzaam'
categorie:
leenwoord
Mnl. als bijnaam Jhanne den Brave [1370; Debrabandere 1993]; vnnl. braue 'woest' [1588; Kil.], braaf 'dapper, flink' [1642; WNT]; nnl. braaf 'stoer' [1720; WNT], 'gehoorzaam, oppassend' [1769; WNT], 'niet erg snugger, goedgelovig' [1782; WNT].
Ontleend aan Frans brave 'dapper' [1379; PRobert], wrsch. via Italiaans bravo 'dapper; woest, ongetemd' (ook apart ontleend als bravo) uit Provençaals brau 'woest'. Dat laatste woord is evenals Catalaans brau, en Portugees en Spaans bravo afkomstig uit Romaans *brabus < *brabarus < Latijn barbarus 'barbaars' < Grieks bárbaros 'buitenlands', zie barbaar.
De betekenis heeft zich in het Nederlands ontwikkeld van 'woest, dapper' via 'flink' tot 'eerzaam, gehoorzaam, deugdzaam', dus bijna tot het tegengestelde van de oorspr. Romaanse betekenis. Ook de andere Germaanse talen hebben dit woord aan het Frans ontleend en het zelf verder ontwikkeld in betekenis. Die van Engels brave lijken nog veel op de Franse, maar Duits brav betekent nu 'gehoorzaam'; Noors en Zweeds bra is het algemene woord voor 'goed' geworden.
Fries: braaf


  naar boven