|
1. |
bruut bn. 'gewelddadig; ruw' categorie: leenwoord Mnl. bruut 'lomp, onnozel' [1340-50; MNW]; nnl. dat akelig, bruut gezicht 'dat akelige, ruwe, gewelddadige gelaat' [1905; WNT vrouw], brute jute 'ruwe, onbewerkte jute' [1912; WNT jute]. Ontleend via Frans brut 'ruw' [eind 13e eeuw; Rey] of wellicht ook rechtstreeks aan Latijn brūtus 'zwaar, lomp', dat wrsch. uit een Italisch dialect stamt waar b- < *gw-, in welk geval het woord verwant is met Latijn gravis 'zwaar', zie gravitatie. Zie ook brutaal, bruto. ◆ bruut zn. 'beestachtig ruw mens'. Nnl. een paar keiharde bruten 'een paar keiharde gewelddadige mensen' [1922; WNT Aanv.]. Ontleend aan Frans brute 'beestachtig mens' [155-1560; Rey], het zelfstandig gebruikt bn. brut. Fries: brút
|
naar boven
|