|
1. |
naaf zn. 'middenstuk van een wiel' categorie: erfwoord Mnl. nave in de samenstelling navegheer 'naafboor' [13e eeuw als toenaam, zie avegaar], als simplex in nave van en rat 'wielnaaf' [1477; Teuth.]; vnnl. naef [1638; WNT]. Os. naƀa; ohd. naba (nhd. Nabe); oe. nafu, nafa (ne. nave); on. nöf (nzw. naf); alle 'naaf van een wiel', < pgm. *nabō- 'wielnaaf'. Hierbij met oud verkleiningsachtervoegsel navel. Verwant met: Latijn umbō 'schildknop', umbilīcus 'navel'; Grieks omphalós 'navel'; Sanskrit nābhi, nábhya- 'naaf, navel'; Oudpruisisch nabis 'naaf', Lets naba 'navel'; Oudiers imbliu 'navel'; < pie. *h3nbh-, *h3nobh-, met in sommige van deze woorden hetzelfde achtervoegsel als in navel. In het Latijn, Grieks en Keltisch trad in de nultrap assimilatie -nb- > -mb- op. Literatuur: Schrijver 1991, 61-62 Fries: nauwe
|
naar boven
|