1.   bruut bn. 'gewelddadig; ruw'
categorie:
leenwoord
Mnl. bruut 'lomp, onnozel' [1340-50; MNW]; nnl. dat akelig, bruut gezicht 'dat akelige, ruwe, gewelddadige gelaat' [1905; WNT vrouw], brute jute 'ruwe, onbewerkte jute' [1912; WNT jute].
Ontleend via Frans brut 'ruw' [eind 13e eeuw; Rey] of wellicht ook rechtstreeks aan Latijn brūtus 'zwaar, lomp', dat wrsch. uit een Italisch dialect stamt waar b- < *gw-, in welk geval het woord verwant is met Latijn gravis 'zwaar', zie gravitatie. Zie ook brutaal, bruto.
bruut zn. 'beestachtig ruw mens'. Nnl. een paar keiharde bruten 'een paar keiharde gewelddadige mensen' [1922; WNT Aanv.]. Ontleend aan Frans brute 'beestachtig mens' [155-1560; Rey], het zelfstandig gebruikt bn. brut.
Fries: brút


  naar boven