1.   hinkelen ww. 'op één been voortspringen'
categorie:
intensiefvorming of frequentatief
Vnnl. hinckelen 'id.' [1599; Kil.].
Frequentatief bij hinken.
Ook vnhd. hinckelen [1567; Nomenclator], aldaar genoemd naast Nederlands op een been springhen, hinckepincken.
Hinkelen gebeurt vrijwel uitsluitend als spel. In andere gevallen is hinken gebruikelijker.


  naar boven