1.   banier zn. 'veldteken, vaandel'
categorie:
leenwoord
Mnl. baniere 'vlag, veldteken' [1285; CG I, 1020], baniere 'veldteken' [1285; CG II, Rijmb.], banier, banre in samenstellingen als banierdragher, banredreigher 'banierdrager' [1338-42; MNHWS]; vnnl. baniere [1599; Kil.].
Ontleend aan Oudfrans baniere 'vaandel' [eind 12e eeuw; Rey] (Nieuwfrans bannière), met assimilatie van de d (onder invloed van pgm. *banna-, zie ban, bandiet) ontstaan uit ouder *bandière. Dat is een vorm die ook bewaard is in andere Romaanse talen, zoals Italiaans bandiera (zie ook banderol), Spaans bandera, Portugees bandeira, en die met een Romaans achtervoegsel is gevormd uit middeleeuws Latijn bandum 'vaandel' (zie band 1).
Ook de andere Germaanse talen hebben dit woord zonder -d- ontleend: mnd. bannere, bannir; mhd. baniere [12e eeuw] (nhd. Banner); nfri. banier; me. banere [12e eeuw] (ne. banner).
Fries: banier


  naar boven