1.   kruik zn. 'vat, kan'
categorie:
waarschijnlijk substraatwoord
Onl. als toenaam van Henricus Cruke [1164, kopie 1164-1200; ONW]; mnl. cruke 'kruik, watervat' [1240; Bern.], manna dede in die cruke 'manna in de kruik deed' [1285; VMNW], ook de vorm croech in steinne kroeghe sesse 'zes stenen watervaten' [1291-1300]; vnnl. kruycke 'kan met oren, waterpot' [1599; Kil.].
Mogelijk ontleend aan een voor-Gemaanse substraattaal. Zie ook kroes.
Hierop wijzen bijv. de ongebruikelijke klinkerwisselingen in de Germaanse talen: 1) pgm. *krūk-, waaruit: os. krūka (mnd. kruke, door ontlening bovendien nhd. dial. Kruke, nzw. kruka); mhd. kruche (nhd. dial. Krauche); oe. crūce; 2) pgm. *krūkk-, waaruit: oe. crocc, crocca (ne. crock 'kruik, kan'); 3) pgm. *krōg-, waaruit: ohd. kruog (mhd. kruoc; nhd. Krug 'kroes, karaf'); ofri. krocha 'ijzeren pan' (Noord-Fries krooge, krooch 'kookpan'); oe. crōg 'pot'. Alle in de betekenis 'kruik, pot, e.d.'.
Fries: krûk


  naar boven