1.   sikkel zn. 'kleine zeis'
categorie:
leenwoord, etymologie in brontaal onbekend
Mnl. sikle 'sikkel, kleine zeis' [1240; Bern.], sickele, sekele 'id.' in Een C zekelen 'een honderdtal sikkels' [1252; MNW sekele], in Met waghenen die an beeden siden. Met sickelen tfolc ontve sniden 'met (strijd)wagens die aan beide zijden het volk met messen in tweeën snijden' [1285; CG II, Rijmb.], coren ... met sikkelen aue sniden 'koren met sikkels afsnijden' [1291-1300; VMNW].
Ontleend aan vulgair Latijn *sicila 'sikkel', nevenvorm van klassiek Latijn sīcīlis 'sikkel'. In het Nederlands trad geminatie op, zoals in de West-Germaanse talen wel vaker voor l of r, zie bijv. akker en fakkel. In sommige, vooral westelijke dialecten, komt nog steeds de vorm zekel 'sikkel' voor, die geen geminatie kreeg, maar wel rekking van de klinker in open lettergreep.
Evenzo ontleend zijn: mnd. sekele (vanwaar door ontlening nde. segl); ohd. sihhila (nhd. Sichel); nfri. sytsel, sisel, sizel; oe. sicol (ne. sickle).
De herkomst van Latijn sīcīlis is onzeker, evenals die van het wrsch. erbijbehorende woord sīca 'dolk'. De traditioneel aangenomen verwantschap met Latijn secāre 'snijden', waarvoor zie zaag, wordt afgewezen door De Vaan (2008), die ontlening aan een niet nader genoemde taal voorstelt. De sikkel als gereedschap is van Keltische oorsprong.
Fries: sytsel, sisel, sizel


  naar boven