1.   welp zn. 'jong dier; padvinder'
Onl. welp 'jong dier' in fan mitton uuelpo Leono 'uit het midden van de leeuwenwelpen' [10e eeuw; W.Ps.]; mnl. welpen 'welpje' [1240; Bern.], dat welp 'het jonge dier (hier: pup van de hond)' [1287; VMNW]; nnl. welp 'benaming voor jonge padvinder' in Iets over de Wolf-cubs of Welpen [1918; iWNT].
Os. hwelp (mnd. welpe); ohd. (h)welf (nhd. vero. Welf, naast Welpe uit het nnd.); nfri. welp; oe. hwelp (ne. whelp 'kind, kwajongen'); on. hvelpr (nzw. valp); < pgm. *hwelpa- 'jong dier'.
Herkomst onduidelijk. Wellicht horend bij dezelfde wortel als on. hvellr 'luid klinkend' en oe. hwelan 'razen, gieren' en met s-mobile misschien ook on. skval 'geklets', skvaldr 'luid gepraat'. Het dier is dan genoemd naar het geblaf of gejank. Vergelijkbare vormingen zijn: Litouws kãlė 'teef'; Oudiers cuilén, Welsh colwyn 'jonge hond'; Albanees këlysh 'jong dier, jonge hond'; en misschien Grieks skúlax 'jonge hond'; bij pie. *(s)kwel-, *(s)kwl- 'janken, schreeuwen' (IEW 550). Zie ook wulps.
De grondlegger van de scoutingbeweging, Baden Powell, gaf in 1916 de naam Wolf Cubbing aan de jongerenafdeling van de scouts. Nederlands welp is de vertaling van Engels cub.
Fries: welp


  naar boven