1.   sluw bn. 'geslepen'
Nnl. sluw 'listig' in De sluwe Augustus [1803; iWNT sullen II], Het sluw en listig Hoofd dier opgeruide scharen '... van die opgezweepte menigte' [1821; iWNT].
Een in het Nederlands opvallend laat geattesteerd woord, dat in het Nederduits al ouder is, en daarom daaraan ontleend kan zijn.
Mnd. slū- 'heimelijk, stiekem' in slūbetsch 'achterbaks, bits' (nnd. slū 'slim', vanwaar door ontlening nhd. schlau 'id.' [16e eeuw; Kluge]), alsook nzw. slug 'id.'; nhd. dial. (Beiers) schlauch 'slim'; < pgm. *slūha-. De Nederlandse -w is een overgangsklank uit de verbogen vormen, zie ruw, dat op vergelijkbare wijze is ontstaan uit pgm. *rūha-. Engels sly, dat op de wortel van slaan teruggaat, is niet verwant.
Verdere herkomst onzeker. Gaat men uit van een betekenis 'kruiperig', dan hangt het woord misschien samen met mnd. slū 'eierschaal, huls' (waar iets in- of uitkruipt), zie in dat geval sluiken.
Fries: -


  naar boven