|
1. |
tuf(steen) zn. 'vulkanisch gesteente' categorie: leenwoord Mnl. duufsteen 'vulkanisch gesteente' in Van IX stucken duufsteen 'over negen stukken tufsteen' [1423; MNW]; vnnl. tufsteen 'id.' [1562; iWNT], tufsteen, tofsteen, tuyfsteen, dufsteen 'id.' [1588; Kil.], tuf 'id.' [1719; iWNT tuf]. Ontleend, in de Middelnederlandse vorm wellicht via het Middelnederduits, later rechstreeks aan Hoogduits tuffstein 'id.' < Oudhoogduits tufstein 'id.' [10e eeuw; Pfeifer], dat als verduidelijkende samenstelling met steen ontleend is aan Italiaans tufo 'id.' of direct aan Latijn tōfus, tūfus 'id.', wrsch. een Sabellisch (Oskisch-Umbrisch) leenwoord (De Vaan 2008). Mogelijk is het niet-samengestelde vnnl. tuf later opnieuw ontleend aan het Italiaans, net zoals dat is gebeurd met Nieuwhoogduits Tuff [ca. 1700; Paul], maar het kan ook een Nederlandse verkorting zijn. Fries: dowestien (ontleend aan het Middelnederduits)
|
naar boven
|