|
1. |
wezen 1 zn. 'schepsel; aard, natuur' Onl. wesan 'wezen, bestaan, essentie' in under then is sin wesan 'temidden van hen is zijn bestaan' [ca. 1100; Will.]; mnl. Want hi sijn wesen ... onschonet Met quaden werken 'want hij (de mens) ontsiert zijn bestaan met slechte daden' [1265-70; VMNW], dat godlike wesen 'het goddelijke wezen, God' [1340-60; MNW-P]; vnnl. elck wesen 'elke persoon' [ca. 1516; iWNT], sulck alst in wesene si 'zoals het in wezen is' [ca. 1516; iWNT]. Zelfstandig gebruikte infinitief van het werkwoord wezen 2. Fries: wêzen
|
naar boven
|