|
1. |
lachen ww. 'vrolijkheid uiten' categorie: waarschijnlijk erfwoord, klankwoord Mnl. duo lachede ... aiol 'toen lachte Aiol' [1220-40; CG II], laggen 'lachen' [1240; Bern.], dat kint loech vp hare 'het kind lachte haar toe' [1285; CG II]. Etymologie onduidelijk; wellicht een klanknabootsend woord. Os. hlahhian (mnd. lachen); ohd. hlahhan, lahhēn (nhd. lachen); ofri. hlakkia (nfri. laitsje); oe. hlæhhan (ne. laugh); on. hlæja (nzw. le 'glimlachen'); got. hlahjan; < pgm. *hlahjan-. In het West-Germaans trad voor gegemineerd -hh- geen umlaut op. Buiten het Germaans zijn er geen directe verwanten met een vergelijkbare betekenis. Als men uitgaat van een algemenere betekenis 'een geluid maken' zijn misschien verwant: Grieks klṓssein 'klokken'; Litouws kliugė́ti 'id.'; Oudkerkslavisch klokotati 'id.' (Russisch klokotát'); een sluitende Indo-Europese reconstructie is hierbij echter niet te geven. Lachen was oorspr. een sterk werkwoord, de verleden tijd was loech/loeghen; het verl.deelw. heeft de sterke vorm gelachen behouden. Ook in sommige andere Germaanse talen is dit werkwoord zwak of gedeeltelijk zwak geworden. ◆ lach zn. 'het lachen, lachbui'. Mnl. die knape gaf enen lach 'de jongeman liet een lach horen' [1340-60; MNW-R]. Afleiding van lachen. Fries: laitsje ◆ laits
|
naar boven
|